Kamile Anar, yaptığı yazılı açıklamada; “Devletin görevi, kadınların hayatlarını ve haklarını yok sayıp; kadının içinde şiddet gördüğü aileyi yüceltenlere; toplumsal cinsiyet eşitliği kavramını şeytanlaştıranlara, şiddet uygulayan erkeklere uzaklaştırma verilmesinden başlayıp kadının boşanma, nafaka haklarına göz dikenlere, erken yaşta zorla evlilikleri savunanlara, şiddet ve istismar serbestliği (!) için İstanbul Sözleşmesi’ni günah keçisi ilan edenlere mavi boncuk dağıtmak değil, her bir bireyin şiddetten uzak özgürce yaşama hakkını korumaktır. Bunu hatırlatmaya ve sorumluları göreve çağırmaya devam edeceğiz. Karardan geri dönülene kadar ulusal ve uluslararası alanda, hukuki her türlü yolu deneyeceğiz” dedi. Kamile Anar’ın basın açıklaması şu şekilde: “Avrupa Konseyi, İstanbul Sözleşmesi’nin 10. Yılı münasebetiyle uluslararası bir toplantı düzenledi, ancak Türkiye bu toplantıya davet edilmedi. Oysaki 10 yıl önce ona bu camiada itibar kazandıran ve ilk imzacısı olduğu için kendi şehrinin adıyla ile anılan Sözleşme için düzenlenen toplantıya, Türkiye ev sahipliği yapılabilirdi. İstanbul Sözleşmesi’nden çıkış kararı sadece kadınların can güvenliğini tehlikeye atmakla ve toplumsal cinsiyet eşitliği mücadelesine ket vurmakla kalmamış, dış politikada ülkemize “yumuşak güç” kazandıran bir iddiadan da vazgeçilmiştir. Hem 10 yıl önce bugün Sözleşme imzalandığında, hem de Meclis’ten oy birliğiyle geçtiği 1 Ağustos 2014 tarihinde milletvekiliydim. Bu nedenle iktidar partisinin temsilcilerinin Sözleşme’ye dair övgü dolu konuşmalarını dün gibi hatırlıyorum; “tarihi gurur” demişti Erdoğan… Peki, ne oldu da o gurur kaynağı Sözleşme, bugün tu kaka oldu? Hangi siyasi hesap, kadınların hayatından daha değerli hale geldi? İktidar, hangi cemaatler ve tarikatlar nedeniyle kadınları karşısına almayı göze aldı? Önceden İstanbul Sözleşmesi’ne sahip çıkan, Yönetim Kurulu Başkan Yardımcılığını Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Erdoğan’ın kızı Sümeyye Erdoğan'ın yaptığı Kadın ve Demokrasi Derneği (KADEM) neden yön değiştirdi? KADEM üyesi olan yeni Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Derya Yanık, bu yön değişikliğinin bir ödülü olarak mı atandı? AKP Konya Milletvekili Ahmet Sorgun’un “Kadına şiddet hastalığına karşı ilaç” benzetmesi yaptığı İstanbul Sözleşmesi, neden daha sonra zehir gibi gösterilmeye çalışıldı? AKP Hükümeti, yandaş medyayı da kullanarak İstanbul Sözleşmesi’ne ilişkin bir karalama kampanyası başlattı. “Uygulanmasa da olur” , “6284 sayılı yasa varken İstanbul Sözleşmesi’ne gerek yok”, “Biz bu sözleşmenin yerli ve millisini yazacağız, adı da Ankara Sözleşmesi olacak” gibi masallar anlatıyor. Şunun farkında değiller; “feshedilen Sözleşme değil, yaşam hakkımızdır”. Üstelik bir de İstanbul Sözleşmesi karşıtları, daha yüksek sesle ‘Sırada 6284 var, hatta Medeni Kanun var’ demeye başladı. Her gün bir kız kardeşimiz yakınındaki bir erkek ya da hiç tanımadığı bir kişi tarafından canice öldürülürken can simidimiz olan İstanbul Sözleşmesi’nden vazgeçmiyoruz. Vazgeçmeyeceğiz! Tam tersine sözleşmeye daha da sıkı sarılacağız. Sözleşmenin 10. Yıl dönümünde, dünyadaki bütün kadınlarla sosyal medya üzerinden dayanışma içinde olacağız. Pandemi kısıtlamaları nedeniyle sokaklarda olamasak da, duygu ve düşüncelerimizi ortaklaştırdık ve İstanbul Sözleşmesi’ne sahip çıkmaya odaklandık. Sözleşme uygulansaydı; Kadın katilleri, sırf kravat taktı, efendi durdu diye aldıkları indirimlerle kolayca tahliye edilmeyecekti. Çocuk istismarı ve ‘saygınlık indirimi’ sözcükleri mahkeme kararlarında yan yana gelemeyecekti. Kız çocuklarının erken yaşta, zorla evlendirilmesi mümkün olamayacaktı. 300’ü aşkın kadın derneğinin üye olduğu EŞİK Platformu’nun yaptığı açıklamaya göre, Sözleşme yürürlüğe girdiği 1 Ağustos 2014’den bu yana uygulansaydı, en az 2 bin 336 kadın bugün yaşıyor olacaktı. 2 bin 336 candan, hayattan bahsediyoruz! Erdoğan’ın, bir gece yarısı keyfi bir biçimde Sözleşme’ den çıkma kararını aldığı 20 Mart günü, bu kararı tanımadığımızı derhal kamuoyuna duyurduk. Yürürlüğe giren uluslararası sözleşmelerin kanun hükmünde olduğunu, kanun kaldırma yetkisinin sadece TBMM’de olduğunu, fesih işlemi için TBMM onayının şart olduğunu defalarca anlattık. Yürütmenin kendisini yasamanın yerine koyamayacağını, Cumhurbaşkanı’nın insan haklarıyla ilgili konularda kararname yetkisinin olmadığını, bu kararın açıkça Anayasamıza aykırı olduğunu ifade ettik. Kadınların, kadın derneklerinin görüşü alınmaksızın, apar topar ilan edilen fesih kararının iptali için hemen Danıştay’a başvurduk. Partimizin Kadın Kolları’nın ve Meclis Grubu’nun yanı sıra, diğer siyasi partiler de başvuruda bulundu. Barolar ve birçok sivil toplum kuruluşu da dava açtı. Bizler, Danıştay’dan yanıt beklerken 30 Nisan tarihinde, Resmi Gazete ’de ikinci bir karar yayımlandı ve fesih tarihinin 1 Temmuz olduğu belirtildi. Bu son karar; hukuken yok hükmünde olan Cumhurbaşkanı kararının, yok hükmündeki bir başka kararla yasal hale getirilme çabasıdır. Hem Danıştay’a açılmış davalar açısından, hem de Venedik Komisyonu’nun çekilme kararına ilişkin yürüttüğü çalışma bakımından, yargıya ve Konsey’e talimat verme niteliği taşıyor. Bu sözde fesih sürecinden herkes kendine göre mesaj çıkarttı. Katiller rahatladı; kararın Resmi Gazete’de yayımlandığı gün, ilk 12 saatte 6 kadın katledildi. O günden sonra karakola başvuran birçok şiddet mağduru kadın, emniyet görevlileri tarafından evine geri yollandı. İktidar, her zamanki gibi kadın ya da çocuk şiddet görse bile, önceliği ailenin korunmasına verdi. “Kol kırılır, yen içinde kalır” mantığıyla, kadınları korumasız bıraktı. AKP iktidarları döneminde, çocuk istismarı vakasına “bir defadan bir şey çıkmaz” diyen Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı gördük. Çocuklara güvenli bir toplum yaratmak yerine, sorumluluğu ailelere yükleyip “çocuklarınıza çığlık atmayı öğretin” diyen bir başka Bakan tanıdık. “Aile Bakanlığı”nı kendi ailesinin Bakanlığı sanıp kardeşlerine parlak iş imkânları yaratana tanıklık ettik. “Her kadın cinayeti bizim kadına yönelik şiddetteki kadın cinayeti değildir” diyecek kadar şuursuz Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanımız bile oldu. “Şiddete karşı sıfır tolerans” diyen AKP Hükümeti döneminde, en az 7500 kız kardeşimizi erkek cinayetine kurban verdik. Oysaki iktidarın manasız siyaset hesapları, tek bir kadının hayatından daha önemli değildir. İnsan haklarına ait bir sözleşmeden, üç kez boş ol diyerek çıkılamaz. Bu sefer atı alan Üsküdar’ı o kadar kolay geçemeyecek. Bizim hedefimiz belli: Kadına yönelik şiddeti bitirmek ve İstanbul Sözleşmesi’ni uygulatmak. Bu amaçla, YaşamHak otobüsümüz ile 81 ili dolaşma kararı aldık. Gittiğimiz her il ve ilçede kadına yönelik şiddetin yakın tanığı oluyoruz. Bu hak gaspını durduracağız. Kadınların karakollardan geri çevrildiği bu düzeni değiştireceğiz. “Kadınlar vardır, kadınlar her yerde” demeye devam edeceğiz. İktidara geldiğimizde de İstanbul Sözleşmesi’ni uygulatarak, kadına yönelik şiddetle nasıl mücadele edileceğini samimiyetle göstereceğiz. İktidara gelene kadarki süreçte ise haklarımıza yapılan saldırılar karşısında, kız kardeşlerimizle kenetlenerek, eşitlikçi erkeklerle dayanışma içinde olarak dağ gibi duracağız. Buradan şahsım hükümetine sesleniyorum; Sözleşme yürürlükteyken kadınları yeterince koruyamadı; çünkü uygulamadınız. Ama İstanbul Sözleşmesi’nin yokluğu şiddeti garantileyecek. Fesih ederseniz; kadına, çocuğa yönelik işlenen her suçun azmettiricisi sizler olacaksınız. Kadınlar yalnız ve güçsüz değildir. Eşit, adil, demokratik bir hayat yolunda biz hep birlikteyiz. Cumhuriyet Halk Partisi Kadın Kolları olarak mahalle mahalle örgütlü mücadeleyi yükseltiyoruz. Dipten gelen dalgayı büyütüyoruz.Biliyoruz ki, kadınlar 1’den büyüktür. Artık bu yanlış kararı geri çekin. Zihniyetinizin yoksullaştırdığı, zihniyetinizin katlettiği, zihniyetinizin yükünü taşıyan bu halk, elbette ilk seçimlerde size dur diyecek. Önderliği de doğası gereği barışçıl, doğası gereği üretken olan kadınlar yapacak.”