Hikaye bu ya;
Yolda giderken merkep arkasındaki deveye “deve kardeş sana bir oyun oynamak istiyorum” der.
Deve şaşkındır “arkadaş yükü taşıyan benim, sen şu kadar cüssenle benim önümde gidiyorsun, ona da katlanıyorum, daha ne oyunu oynayacaksın” diye karşılık verir.
Merkep “işte ilk oyun” der ve yere yatar.
Kervancı uğraşır, çabalar ama merkebin inadını kıramaz, merkebin sırtındaki heybeyi alır, devenin sırtına atar…
Biraz daha yol alınca merkep “ben bir oyun daha oynayacağım deve kardeş” der.
Deve “yuh artık, heybeni de ben taşıyorum daha ne oyunu olacak?”
Merkep “işte ikinci oyun” der ve yine yatar.
Kervancı tekrar gelir uğraşır, kaldıramayınca semeri çıkarıp devenin üstüne atar ve yola devam ederler.
Fazla uzaklaşmadan merkep “deve kardeş ben bu oyunları sevdim bir oyun daha oynamak istiyorum”
Deve pürhiddet “Lan oğlum heybeni, semerini taşıyorum, daha ne istiyorsun?” der.
Az sonra merkep yine yatar. Kervancı döver, söver kaldıramaz ve çaresiz merkebi de devenin sırtına atıp yola devam eder.
Deve öfkeli, merkep keyifli…
Giderken merkep keyfe gelir “deve kardeş şu an o kadar keyfim yerinde ki bir gaydalı türkü çağırmak istiyorum” der.
Merkep başlar kendince türkü söylemeye…
Gide gide yol bir uçurumun kenarına gelir.
Deve “eşek kardeş az önce bir türkü söylemiştin ya, o türkü o kadar hoşuma gitti ki, şurada dörtnala dans etmek geliyor içimden” der.
Merkep korkar “aman gözünü seveyim, sen ayağını kaldırsan ben uçurumun dibinde bulurum kendimi, yapma” diye yalvarırsa da, deve ayağını kaldırır kaldırmaz merkep kendini uçurumun dibinde bulur…
Ve işte bu gün…
Sırtımızda türkü söylemeyin…
Bu milletin ağırına gidiyor…
Ha…. Bu arada Develeri de oynatmayın…
Her Gününüz Güzel Olsun.