YARIN, AŞIK VEYSEL’İN 41. ÖLÜM YILDÖNÜMÜ

Aşık Veysel'in Son Şiiri

Selam saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne karaya ne denize
Gelmez yola gidiyorum

Ne şehire ne de köye
Ne yıldıza ne de aya
Uçsuz bucaksız deryaya
Gelmez yola gidiyorum

Gemi bekliyor limanda
Tayfaları hazır ondan
Gözüm kalmadı cihanda
Gelmez yola gidiyorum

Eşim dostum yavrularım
İşte benim sonbaharım
Veysel karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum

Sivas’ın köyleri şehirleri ozan doludur. Usta çırak yoluyla yetişen ozanlar binlerce yıllık geleneği kuşaktan kuşağa aktarmışlardır. Ozanlarımızın çoğunun adı unutulmuştur. Bir mezar taşı bile olmayanların sayısını kimse bilmez.
Halk aşığı geleneğine bağlı olarak yetişen ozanlarımız bir zamanlar el üstünde tutulurdu. Yaşadıkları yıllarda Anadolu’yu adım adım dolaşırlardı.
Viski yudumlayıp halkın karşısına çıkmadılar. Bir iki şarkı seslendirip “en çok izlenen televizyon kanallarına” sanatçı olmadılar. Onlardan hiç birisi bir eli yağda, bir eli balda yaşamadılar. Yedi sülalesine yetecek bir servetlerini miras olarak bırakmadılar.
Halın ozanları, bizler gibi sıradan insan olarak doğup büyüdüler. Günü geldiğinde aynı şekilde aramızdan ayrıldılar.
Günlerden yirmi bir mart; yıllardan ise 1973. Bir ulu çınar aramızdan ayrıldı. Ozanların diyarı Sivaslıydı. Bizlere vasiyet gibi bir şiir yazıp dert ortağıyla dile getirmişti:
“DOSTLAR BENİ HATIRLASIN.”
Gönlü sevgiden yana olan kaç tane dost kaldı?