17 Haziran 2013 Pazartesi günkü köşemde, “Ağabeyim İlhan Çenesiz’e - Kardeş Sevgisi Üzerine” isimli bir yazım çıktı. 12-13 sene önce yazılmış olan bu yazım 2000 yılında çıkan ilk kitabımda yer almıştı.

Yazımda da belirttiğim gibi çocukluluğumuz, gençliğimiz ağabeyimle hep beraber geçti. 31 sene ortaklık ettik, ortaklığımız 1987 de son buldu ama bizim beraberliğimiz hep sürdü ve hala da sürüyor çok şükür.

Cavidan ablam ise baba bir, anne ayrı kardeşimizdi. 70 senedir İzmir’de yaşıyordu. Aşağı yukarı 71 senedir de mesleği sivil polislik olan eniştemiz Abidin Amanvermez’le evliydi. Mutlu bir evlikleri vardı. Bu çorba ablama aitti, eniştemin çorbada sadece tuzu vardı.

Rahmetlik eniştem başarılı bir polisti. İş hayatında da prensipliydi ve otoriter birisiydi. Evde elini sıcak sudan soğuk suya sokmazdı. Kendisi ablamdan 10 yaş kadar büyüktü.

Görevi 2. şubede sivil polislikti ama görev yeri çoğunlukla İzmir Bit (Bat) Pazarıydı, bağlı bulunduğu karakolda ordaydı. 35 senelik polislik hayatına belki de ne İzmir’den başka yere tayini çıktı ne de Bit Pazarı’ndan ayrıldı. Çünkü Bit Pazarı esnafı onu çok seviyordu biraz karışık olan bu yerde rahmetlik çok başarılı görev yapmıştı.

Ablam Cavidan Amanvermez 11.06.2013 günü hakkın rahmetine kavuştu. Ben rahatsızlığım dolayısıyla cenazesine katılamadım ama bütün ailemiz İzmir’e gitti.

Onun kadar eşine saygılı ve hizmette kusur etmeyen hanım azdır.

Evlerinde, mutfak alt katta, oturma ve yatak odaları ise üst kattaydı. Zaten iki katlı olan bu evde asansörde de yoktu.

Rahmetlik eniştem, köşk gibi makatın üst köşesinde oturur, yemeği ve çayı aşağıdan ona getirilirdi. Evde günlük 4-5 defa çay demlenir rahmetlik eniştem de günde 35-40 bardak çayı leblebi büyüklüğündeki 4-5 Turhal şekeriyle her gün aksatmadan içerdi.

Cennet hatunu güzel huylu ablam, bir gün olsun, aşağı in demedi, son zamanlarda da çok zorlanmasına rağmen eniştemin son günlerinde bile bu hizmeti severek yürütmüştü.

Enişteme babası, Abit dermiş, ablamda kendisine Abit derdi hacca gittikten sonra ise Hacı diye hitap ederdi. Ablam için dünyada Abit’ten (Hacı’dan) başka erkek yoktu.

Ablamın 7 tane çocuğu oldu. (6 tanesi hayatta) En büyüğü 70 yaşında. Evlatları, gelinleri, damatları, torunları ve torun çocuklarıyla bir araya geldikleri zaman 40 kişiden fazla oluyorlardı. Aile mübarek gecelerde ablamın evinde toplanıyordu.

Birbirine çok tutkundular hala da öyle ve hemen her türlü yardımı esirgemiyorlar birbirlerinden. Bu toplantılarda da el birliği yapılıp yük paylaşılırdı. Şimdi bu görev ablamın kılarında olacakmış ve bayramlarda yine beraber yemek yenecekmiş.

Ablamı çocukları hiç yalnız bırakmadılar. 5-6 senedir de 15-20 gün biri, 15-20 gün biri götürüyordu ama ablam evini hiç boşaltmıyordu.

Ablamda erkek saygısı çok üstündü. O, bunca seneye rağmen damatlarının yanında ayağını uzatıp oturmayan bir hanımdı.

Eniştem 30-35 sene önce ihtiyar bir adamı sokakta kalıyor ve perişan bir halde diye evine getirdi. 10 sene bu adama hizmet verildi. Ablam bunca işine, yorgunluğuna rağmen onun çamaşırın yıkadı, yemeğini yedirdi.

Yine eniştemin evinden köpeği de hiç eksik olmazdı. Onlara çok güzel bakar, yedirir içirir, tertemiz eder ve ayda bir her tarafını yıkardı.

Rahmetlik eniştem vefat ettiği zaman, köpeği bir hafta boyunca yememiş içmemiş ve aylarca gözyaşı dökmüş.

Eniştem ve ablam saygı değer, vefalı ve insanı insan gibi seven değerlerdi. Allah gani gani rahmet etsin mekanları cennet olsun inşallah. Ruhları şâd olsun. Defterleri sağ yanından verilenlerden olmuşlardır inşallah.

İzmir’de toprağa verilen ablam, aynı mezara konulan ailenin 4 üyesiydi. Bu mezara İlk konulan eniştemin babası, 2. eniştem ve 3. de ablamın kızıydı. İşte ablam Cavidan Amanvermez ailenin aynı mezara konulan 4, üyesiydi. Allah rahmet eylesin.

Not: İzmir’de, aradan 5 yıl geçince aynı mezara yeni defin yapılabiliyormuş. Çorum’da ki mezarlıklarda da aynı şey yapılmalı. Bildiğim kadarıyla aradan 7-8 sene geçince aynı mezara defin yapılabiliyor.

Yine İzmir’de belediyenin güzel bir uygulaması daha varmış, cenaze evinin adres bilgileri belediye yetkililerince alınıyor ve cenazeye katılanlar için 30 tane pide ve ayran ikram olarak gönderiliyormuş. Belediyemiz de bu uygulamayı örnek alabilir.

Saygı ve sevgilerimle.