BOYNUZ KULAĞI GEÇER

Bu kez sizlere Merzifonlu bir emekli öğretmenden gelen mektubu aynen aktarıyorum.

“Merzifon’umun keşkeği meşhurdur. Aklıma estikçe öğle vakti, formunda keşkek yapan dostun lokantasıın yolunu tutarım. Lokantaya girdim. Kasa yakınındaki masada bir boş yer vardı. Masadaki üç kişiden izin alarak sandalyeye oturdum. Onlar da, ben de keşkek istedik. En yaşlı amca, benim keşkek yarım porsiyon olsun dedi. Bu yaşlı amcaya göre; genç ve dinç kalmanın sırrı az yemek yemekmiş. onların sobetini dinlemeye başladım. Karşımda oturan yaşlı kişinin amca, yanımda oturan kişinin de bu amcanın yeğeni olduğunu öğrendim. Yeğen:

-Amcam 89 yaşında emekli fizik-kimya öğretmeni ve yazardır. Kendisine özgü yanları vardır. Yemeklerde, yiyebileceği kadar yemek alır. Nişastalı şeyler yiyorsa hiç ekmek yemez. Yavaş yavaş, az yer midesini abur cuburla doldurmaz. Yemek yerken de fazla konuşmaz, daha çok dinlemeyi tercih eder. En önemlisi de tabağına yiyebileceği kadar yemek alır, tabağında da hiç bir artık bırakmaz. Onun ifadesi ile “yemeği tabağa yedirmez!” Tabağını çok güzel temizler, pırıl pırıl yapar. Ben de bu durumu çok severim. Tabağıma yemek yedirmemeye çalışırım” dedi.

Yemekler yenildi. Bir baktım amcanın da, yeğenin de, dostlarının da tabağında yiyecek kalmadı. Ben de onları gayrı ihtiyari taklit ettim. Tabağım onlarınki gibi temiz oldu. Yeğen duramadı?

-Dördümüzün de tabağı yemek yiyemedik, tabaklar pırıl pırıl oldu. Var mısınız, bir oylama yapalım. Sizce birincilik kimin diyelim. Beyefendi siz hakem olun diye ekledi. Ben:

-Bey amca, kusura bakmayın, birinciliği yeğeniniz kazandı dedim. Yeğen ise:

-Amca, demek ki, “Boynuz kulağı geçmiş!” deyince yaşlı bey:

-Efendim, ben 12 yaşımda köyden çıktım. Akrabalarımın sayesinde ortaokulu İzmir ile Gönen’de okudum. Öğretmen okulu ile Eğitim Enstitüsünü 5 yıl yatılı bitirdim. Fizik-kimya öğretmeni ve yazar oldum. “Tabağıma yemek yedirmem” diye bir köşe yazısı yazdım. Bu yazım çok sevildi. Yeğeni de bu durumu çok benimsedi. Benimle yemek yiyenler de benim gibi tabaklarına yemek yedirmediler. Tabaklarında yemek artığı bırakmadılar. Ne oldu? Bugün, yeğenim bu konuda beni bile geçti. Bu mutluluk da bana yeter! dedi.

*     *     *

Mektup gönderen öğretmene bir değil, binlerce selam ve sevgiler de benden olsun.