BİR DEYİM: BİZE DE Mİ LO LO LO?

Tüm insanlar, canlılar içerisinde en gelişmiş canlı olduklarını bilirler. Sahip oldukları “akıl”ın temiz yanını bildikleri gibi, temiz olmayan yanlarını da yaşatırlar da yaşatırlar. Hem de;
-Suçlu suçunun cezasını çekmeli, cezadan kurtulmak için hileli yollara sapmamalı derler. Fırsatını bulunca da;
“Bize de mi lo lo” deyiverirler. bu deyimin doğuşunu dile getirirler.
Osmanlı İmparatorluğu zamanında davalara “kadılar” bakarlardı. O dönemlerde yaşayanlardan biri, bir başkasına ağıza yakışmayan hakaretlerde bulunur. Hakarete uğrayan kişi, kadıya şikayet eder. Suçluyu bir telaştır sarar. Bu duruma tanık olan biri;
-Adamım, bana bir altın verirsen sana bu davadan kurtulman için bir akıl veririm, demiş. Hakaret eden adam da razı olmuş.
Kadının karşısına çıkınca, kadı sana ne sorarsa “lo... lo... lo” dersin, demiş.
Zaman gelmiş, adam kendisini kadının huzuruda bulmuş. Kadının her sorusuna, ellerini beline bağlayarak “lo... lo... lo...” cevabı vermiş. Kadı adamın dilsiz olduğu kanaatına varmış, onun hakaret edemeyeceğine kanaat getirip, onu suçsuz bulmuş, serbest bırakmış.
Adam, “oh be” diyerek evine dönerken, akıl veren adam yolunu kesmiş. Hak ettiği altını istemiş. Adam, ona da kadıya yaptığı gibi lo..lo..lo.. demiş. Akıl veren adam çoköfkelenmiş.
-Ülen kerata... Bize de mi lo... lo... lo... sökül paraları demiş.
Esinlenme kaynağı: Deyimlerimizin öyküleri kitabı-Yakup Kavas.