BENCİLLİK BAŞINI ALDI GİDİYOR MU?

Bencillik, Türkçemizdeki “Ben” sözcüğüyle ilgilidir. İki anlama gelir.
Türkçe dilinde ben:
Ben sözcüğü bir zamirdir. Tekil birinci kişi için kullanılır. Kullanıldığı yere göre de bir değer taşır. Bazen de kişinin eleştirilmesine neden olur.
İnsan yüzünde ben:
Hanımların yüzünde üst deride yer alır. Hanımlara bir albeni verir. Kişinin eleştirilmesine neden olmaz.
Günlük yaşamda ben:
Ben zamiri, kadın ya da erkeğin bilinçli olarak kendisini başkalarından ayırmasını dile getiriyorsa tüm insanlarca;
-Sevilmeyen
-Bencilliği ortaay çıkaran bir sözcük olur. Toplumda da şöyle saptamalara neden olur; “Ben de ben”, diyenler için şunlar söylenebilir.
-O kişi, her yerde “ben de ben” demeyi çok sever, kendisini öne çıkarmaya çalışır.
-Bu kişi de, yalnız kendisini düşünür.
-Ben de ben diyen kişi, hodbindir (bencil), hodgamdır (kendini beğenmiştir, kibirlidir, gururludur) egoisttir (bencilliğin en üst aşaması).
Ben de ben diyen kişi, çevresindeki insanları çağdaşlıktan uzaklaştıran kişi olduğunun farkına varamaz.
-O kişi, her şeyi kendisinin bildiğini söyleyebiliyorsa, o kişi şartlandırılmışlığını idrak edemeyen insandır.
-Bencil olan kişi, kendisinin ne olduğunun farkına eremeyen bir insandır.
-Bencil olan kişi, her olaya kendisi gibi düşünenlerin safında kalır, toplumun her bireyinin yanında olamaz.
-Bencil olan sayın kişi, her olaya, her davranışa tek cepheden (geniş açıyla bakamıyorsa) bakıyorsa bem de ben demeye devam eder.
-Her toplum, bencilliği hoş karşılamaz. Şartlanmışlığın zararlarını da demokrasilerde deneye deneye sabırla öğrenir.
İşte bu sağduyu, toplumların geleceği için bir canlılıktır, bir diriliştir. İnsanların birbirlerine kenetleşerek sarılmasıdır. Ben de ben yerine “biz de biz” demesini bilenlerdir.